Een mooie herfstwandeling maakte ik door het Haarlemmermeerbos. De kleuren corresponderen geheel met alle cliches van een prachtig kleurenpalet waar iedereen het over heeft. De blaadjes zijn gevallen of vallen nog steeds, mensen worden wat somberder en sommige zelfs depressief. Het is het seizoen van inkeer of zoals het laatst mooi in NRC-next stond: van het buitenlicht dat bihnenlicht wordt. Het doet me vaak aan de weemoedige verzen van Kloos denken, die van de bomen dorren in het laat seizoen... enzovoorts.
Ik vraag me weleens af of het een ziekte is dat je alleen maar nog kan denken in taal en herinneringen die je ook weer talig maakt. Een mens moet natuurlijk ontspannen, gewoon zoals ik later deed op een bankje gaan zitten en staren over het haarlemmermeertje, met uitzicht op het restaurant vork en mes, maar de dommelende eendjes vlak voor me trokken meer mijn aandacht. Wat moet dat heerlijk zijn zo te kunnen dobberen op het water en af en toe een duik te nemen en weer fris boven te komen.
Maar er is zoveel om over na te denken, zo had ik vanochtend het interview met de schrijver Oek de jong door Wim Brands gezien. Zijn nieuwe roman in twee delen gaat niet alleen over zijn particutliere noties in het gezin waar hij is opgegroeid, maar geeft ook een tijdsbeeld van de jaren vijftig weer. Zo werd genoemd dat je als arbeider een pet droeg, en als heer van stand een hoed. Andersom mocht beslist niet, dan werd je nageroepen. Ook vertelde hij als ontboezeming dat de eerste keer dat hij 'masturbeerde ' aan zijn moeder dacht, dat schijnt normaal te zijn, nou kan best, maar ik dacht geloof ik nergens aan, maar het ontglipte me ineens toen ik het ouderwetse lavet een beetje aan het spelen was. Maar de Grieken zeiden het natuurlijk ook al, dat het vrij normaal is dat een jongeman droomt over zijn moeder, maar daar gaat het nog een stapje verder zoals het bekende drama van Oedipus ons vertelt. Tja, die Freud heeft met de onthulling van de oerscene, misschien toch aardig in de roos geschoten?
Terwijl ik verder liep in het haarlemmerbos begon ik foto's te maken en speciaal van het plekje, de rots, waar ik van de zomer vele malen geweest was. Mijn rots! Ik had er mijn fiets tegenaan gestald, mijn kleren uitgetrokken, zwembroek aan, en in het water gegaan, waar ik met de lange, langzame slagen van de schoolslag naar de boei aan de overkant zwom en weer terug. Heerlijk ontspannend. Daarna nestelde ik mij met mijn E-reader, waarvan ik nog maar zevenduizend boeken minus tien moet lezen tegen de rots, die mijn steunde en las ik de zinnen die mij verder droegen dan de rimpelingen van het meer of het geluid van de vogels.
De rots beschermde mij dan even tegen de vreemde eisen van deze wereld die ons opzuigt, ronddraait, centrifigeert, waarna we aan de lijnen worden opgehangen om weer gedroogd te worden in de wind.
Als ik 'opgedroogd' was, nam ik het meegebrachtje biertje en zette wat muziek op en probeerde te ontspannen, terwijl ik over het meer de bewegingen van de vogels gadesloeg. Op mijn werk doen ze ook al aan mindfullnes, maar zelfs tijdens mijn vakantie koste het moeite om voor een poosje die onophoudelijk gedachtenmachine still te zetten. Ik vraag me af of ik het echt kan!
De wandeling van vanmiddag vermoeide mij snel, het blijkt dat mijn linkerbeen niet meer goed tegen wandelen kan, heeft te maken met mijn hernia. Ik moest even denken aan twee collegae van mij dievandaag meededen aan de marathon van Amsterdam, dat is een hele prestatie als je dat redt!
Misschien moesten ze maar meer dit soort sporten sponsoren in plaats van het wielrennen, dat gelijk staat aan georganiseerd druggebruik. Peter Winnen had hier een goed artikel over geschreven. Hij hield beter stand dan onze 'grote' Mart Smeets die semi-verotnwaardigd reageerde, en zei dat hij al vanaf de jaren zeventig bedrogen was, maar dan heeft ie zich toch laten bedriegen? Hij heeft vaak genoeg allerlei sporters dooorgezaagd, dus de capaciteit had ie wel daarvoor...... Waar blijft hij nu met zijn arrogantie en houding: ik ben heel goed en weet meer van sport af dan jij.... Ook Martje is dus door de mand gevallen!
Nadat ik 'mijn rots; vanuit alle hoeken had gefotografeerd, liep ik weer naar huis, onder de snelweg door, via de groene wijk floriande en met pijn in mijn been.