Vandaag een leuke les gegeven over ' milestones van de 20e eeuw' Het is een dvd-serie die alle belangrijke ontdekkingen en politieke ontwikkelingen de revue laat passeren. De leerlingen kregen de opdracht om de belangrijkste zaken te noteren en moeten sowieso na afloop in discussie gaan en vragen beantwoorden. Ter introductie van de les liet ik ' de brownie' rond gaan. Het eerste fototoestel van Kodak voor iedere consument. Grappig om te zien hoe ze probeerden uit te zoeken hoe the black box werkte. Velen snapten er niets van, tot dat ik ze het uitlegde en daarbij vertelde hoe mijn vader of moeder zo het familieleven vereeuwigde.
Op het werk was het behoorlijk druk: althans ik heb van alles te doen en merk dat ik nauwelijks klaar kom met mijn werk. Maarja, laat ik maar niets gaan opmerken over de interne verhoudingen: stel je voor dat een collega het gaat lezen...
Vandaag kreeg ik een brief van Ymere, dat is de woningbouwvereniging. Ze schreven dat in mijn geval: een man die alleen overblijft in een te duur en te groot woonhuis, dat in mijn geval ze niets voor mijn kunnen doen.Tja, daar was ik al bang voor. Het enige wat ze aanboden was om op de wachtlijst gezet te worden voor huurwoningen die gesloopt worden, maar die nog enige tijd bewoond kunnen worden, zodat ik zodoende wat woonduur op kan bouwen...
UIt het werk en na het nuttigen van een lichte maaltijd van twee broodjes hamburgers fietste ik weer naar het Haarlemmermeerbos om daar even een verkoelende duik te nemen.
0 Comments
Maandag, Weer beginnen na drie weken vakantie. Tja, in mijn geval leidde het mij af van de sores thuis, dat wil zeggen het lege huis en een geliefde die de benen heeft genomen met een andere man die ze heeft leren kennen op het werk. Zo af en toe komt ze nog thuis, maar dan is het vooral om iets op te halen. Waaraan heeft het dan gelegen? Tja, ze voelde zich een meubelstuk, laten we maar zeggen: er was te veel sleur in geslopen. Na zeven jaren relatie, laten we zeggen: de zeven goede jaren, is het misschien ook wel heel bijbels om te zeggen, voor dat die zeven magere beginnen: wegwezen! Althans, zo heeft zij het misschien bedacht. Vandaag belde ik haar op: er was een brief gekomen van haar werkgever. Ik mocht hem openscheuren en voorlezen: het was een jaaroverzicht van haar te verwachten inkomsten: ik zei gefeliciteerd, dat uit dat overzicht bleek dat ze zelfs meer verdiende dan ik... Dat wilde ze niet horen, ze had het nodig voor het nieuwe huis wat ze samen gingen betrekken, zei ze. Mijn humeur was gelijk weer op een dieptepunt, toen ik de telefoon neerlegde, besloot ik maar weer te gaan fietsen, want ik voelde boosheid en verdriet om de hoek staan... Zondag, Dood in Venetie Ondertussen dat ik met deze site begonnen ben, probeer ik te doen wat al hele volksstammen aan het doen zijn: een eigen blog bijhouden. Dit is dan het allereerste prille begin. Ik zal proberen behalve wat zinloze opmerkingen over je persoonlijke leven (who cares en wie gaat het eigenlijk wat aan?) het is eigenlijk te vergelijken met het eindeloze mobiel bellen, wat als zo mooi is benoemd met de term: verbale incontinentie. Toch wil ik wel wat persoonlijke zaken vertellen, die dan te maken hebben met wat filosofietjes of eigenaardigheden, en natuurlijk ook over zaken die mij bezig houden, dat zijn zeker politieke kwesties, maar ook en vooral taalkwesties, onderwijszaken en gewoon ook natuurlijk mooie boeken, gedichten en fraaie zinnen of metaforen. Vandaag is het vrijdag en voor het eerst na vijftien jaar ofzo heb ik weer eens gevist. Wat ik woon nu precies een jaar in hoofddorp en hoewel ik nu wel bekend ben geraakt met alles, is er nu een moment gekomen in mijn leven, dat ik iets moet doen wat helemaal voor mezelf is en dat ook buitenhuis plaats vindt en het liefst in moeder natuur: een mooi, rustig stil plekjes aan de waterkant. Want hoewel ik ook in mijn jeugd heel veel gevist heb, ben ik eigenlijk geen echte fanatieke visser die alles voor elkaar heeft met de nieuwste uitrusting enzo. Het vissen is voor mij een soort rustgevende bezigheid, die mijn gedachten stil maakt en meditatieve ontspanning kan schenken. Het is te vergelijken met mijn lievelingsgedicht van Martinus Nijhoff Het kind en ik. Dit gedicht gaat natuurlijk niet over vissen; er zitten zoveel lagen in en behalve het mooie metrum met nog een mooie antimetrie op het eind ( en het werd uitgewist...) spreekt iedere keer weer het gedicht tot mij en dat wat ik ooit te schrijven droom. |
Cor Wagenaar
Liefhebber van taal, literatuur en psychologie, gelooft in de magie van de taal als middel tot persoonlijke groei, bewustwording en zelfactualisatie. Archives
March 2024
Categories
All
|