kruipen terug in hun knoppen
De muziek van de vogels
als krassende violen
De grond keert in
De bollen trekken
Hun vodden weer aan
duisternis omringt ons
Rouwkaarten ratelen
in ’t rond, de kopjes koffie
bevriezen, en de grond
raakt bloem bezaaid
De liefhebbers van noten
door de muziek vergaderd
Door de muziek verraden
Door de muziek aangerand
De lente afgezegd
ik fluister tegen de bloemen
te gedenken de weerlozen
In de theaters van angst
En alles wat is gezegd
Alles wat geleefd is
Ligt onder de grond
koud te wezen
Er is geen hoop
Als de voorstelling eindigt
voor dat zij begonnen is
Resteert het onnoemelijke gemis
I.M. de gevallenen
en slachtoffers in Rusland
Cor Wagenaar van IJsbergen
to edit.