Dood in Venetie
Zaterdagavond of beter gezegd: zondagochtend half drie. Ik heb net de verfilming van Dood in Venetie gezien. Het blijft een heel traag gebeuren als je het boekje ook aandachtig heb gelezen. Film is toch zo onhandig wat betreft het weergeven van innerlijke roerselen. Ik vond het destijds een geweldige leeservaring. De hijgende zinnen en het onvermijdelijk desastreuze einde van een neurotische kunstenaar die zich eindelijk voor het eerst in zijn leven waarschijnlijk overgeeft aan het droombeeld van de schoonheid.
Vandaag was het trouwens lekker opgeknapt door het onweer vanmiddag, ik was eerst het centrum van Hoofddorp ingegaan voor het een en ander te shoppen. Ik heb een eenvoudige mp3speler gekocht: de jeugd zal mij erom uitlachen, want die hebben allemaal de laatste Ipods, maar een mp3 van 4 gigabyte is eigenlijk wel genoeg voor mij en hoewel mijn drie weken vakantie om zijn, hoop ik hem wel te gebruiken.
Wat ik in ieder geval heb gemerkt is dat je persoonlijk verdriet en hersenschimmen in je hoofd het beste kan verwerken door lichamelijk iets te doen, dat was dan in mijn geval fietsen: ik ben deze week voor het eerst naar het strand van Bloemendaal gefiets, het laatste stukje door de duinen (vanaf Zandvoort). Op het strand is het eigenlijk of iedereen gelijk is op een of andere manier, het voelt aan als een warm bad van menselijkheid en je kunt dan ook heerlijk om je heen kijken en je eigen gedachten kalm laten glijden over mensen, golven en rond scherende zeemeeuwen. Een zeemeeuw was zo brutaal om toen de mensen van hun handdoeken waren weg gelopen, de tas waarin het bord met vis was gezet, tevoorschijn te pikken met zijn grote snavel en rustig de restjes nogeens af te snoepen van het plastic bord. Nu ik het woord plastic zeg, moet ik ineens denken aan het artikel dat ik vandaag las in de Volkskrant over de bergen met grote slierten plastic: eilanden van drabbig plastic die de oceanen onveilig maken, en ook nogeens het kale statistische gegeven dat ieder zeediertje of vogel plastic in zijn maag heeft zitten. Het is dus echt een kunstmatige wereld aan het worden met plastic tieten enzovoorts Tja, waar is de echtheid nog? In dezelfde volkskrant een goed interview met Jessica Durlacher, ik heb gelijk een boek van haar geleend, en een interessant artikel over een voor de hand liggende conclusie van een wetenschapspublicist (naam even vergeten) die het had over het feit dat naarmate de intelligentie stijgt het geloof in God drastisch afneemt. Nu ga ik ermee stoppen want het is al te laat, morgen wil ik nog even terug komen op dat artikel, want ik zoch ook nog een boek van die man, maar dat was in een ander filiaal.
0 Comments
Leave a Reply. |
Cor Wagenaar
Liefhebber van taal, literatuur en psychologie, gelooft in de magie van de taal als middel tot persoonlijke groei, bewustwording en zelfactualisatie. Archives
March 2024
Categories
All
|