Ach ja, ik maakte ook mee dat leerlingen zich wilden ophangen, de strop aanhaalden, of niet meer wilde eten, of dat ze gewoon zich niet gelukkig voelden en dat de ouders er geen raad mee wisten, of dat de ouders dankbaar hun kind afleverde bij de kliniek. Dat snapte ik allemaal niet, en ik heb geleerd dat ook niet te willen snappen, heb geleerd dat geduld een schone zaak is, maar dat grenzen altijd grenzen zijn, ook al vind men dat zwart wit, maar juist daardoor zijn het grenzen. De grenzen zorgen voor de veiligheid, tegen de grenzeloosheid, de grenzen zijn de sloten naar succes, naar de focus, naar de doelmatigheid, naar het plezier van veiligheid achter de grenzen, naar de vrijheid van de beperkte ruimte, naar de extase van het grenzeloos kunnen zijn binnen de grenzen. Ja, dat leerde ik, en dat verwondering, aandacht, humor, ook soms zwarte, zaligmakend kan zijn Ik merkte ook dat samenleven, samen strijden, samen eten, samen sporten, samen leren, mogelijk is, dat het heel goed mogelijk is, als we maar samenwerken, als we zien dat kinderen kinderen zijn, dat grenzen goed zijn, dat respect een sierraad is, dat fatsoen gewoon hoort, zowel op school als in de kamer als in den landen. En dat we onze wachters fatsoenlijk dienen behandelen, ook als ze ons tegenhouden of bekeuren, dat we niet accepteren dat ze belaagd, vertrapt, uitgescholden, mishandeld worden, dat we dat niet accepteren en dat we dat uitdragen. Dat doe je niet, net zo goed als dat je de leraar niet belaagt, maar respecteert, hoe saai hij of zij ook is, ja dat is gewoon beschaving, maar waar vind je die?hier om te bewerken.
Ik las over die onderwijsassistent die een leerling in de kraag vatte en geschorst werd, dat later weer werd ingetrokken, ik las in een dossier dat ouders zeiden dat de leerling zo last had van die saaie docenten die alleen maar saaie lessen konden geven, wat klaarblijkelijk een verklaring vormde voor zijn buitensporig gedrag, ik zag dat ouders zich honderd procent zich zogenaamd achter hun kind schaarden, tegenover die vreselijke scholen met hun saaie docenten die er niets van begrepen. Zo waren er ouders van een hoog begaafd meisje dat de school een proces aandeed, zij hadden gezorgd voor een onderwijsachterstand van hun lieve, hoogbegaafde aardling. Ik maakte mee dat de leiding woest werd omdat ik een rapportje had geschreven over het gebrek aan leergedrag, gepaard gaande aan impulsiviteit, en onvermogen een focus te houden. De ouders waren ook woest, hoe kon ik zoiets neerschrijven. Ik snapte er niets van.
Ach ja, ik maakte ook mee dat leerlingen zich wilden ophangen, de strop aanhaalden, of niet meer wilde eten, of dat ze gewoon zich niet gelukkig voelden en dat de ouders er geen raad mee wisten, of dat de ouders dankbaar hun kind afleverde bij de kliniek. Dat snapte ik allemaal niet, en ik heb geleerd dat ook niet te willen snappen, heb geleerd dat geduld een schone zaak is, maar dat grenzen altijd grenzen zijn, ook al vind men dat zwart wit, maar juist daardoor zijn het grenzen. De grenzen zorgen voor de veiligheid, tegen de grenzeloosheid, de grenzen zijn de sloten naar succes, naar de focus, naar de doelmatigheid, naar het plezier van veiligheid achter de grenzen, naar de vrijheid van de beperkte ruimte, naar de extase van het grenzeloos kunnen zijn binnen de grenzen. Ja, dat leerde ik, en dat verwondering, aandacht, humor, ook soms zwarte, zaligmakend kan zijn Ik merkte ook dat samenleven, samen strijden, samen eten, samen sporten, samen leren, mogelijk is, dat het heel goed mogelijk is, als we maar samenwerken, als we zien dat kinderen kinderen zijn, dat grenzen goed zijn, dat respect een sierraad is, dat fatsoen gewoon hoort, zowel op school als in de kamer als in den landen. En dat we onze wachters fatsoenlijk dienen behandelen, ook als ze ons tegenhouden of bekeuren, dat we niet accepteren dat ze belaagd, vertrapt, uitgescholden, mishandeld worden, dat we dat niet accepteren en dat we dat uitdragen. Dat doe je niet, net zo goed als dat je de leraar niet belaagt, maar respecteert, hoe saai hij of zij ook is, ja dat is gewoon beschaving, maar waar vind je die?hier om te bewerken.
0 Comments
Leave a Reply. |
Cor Wagenaar
Liefhebber van taal, literatuur en psychologie, gelooft in de magie van de taal als middel tot persoonlijke groei, bewustwording en zelfactualisatie. Archives
March 2024
Categories
All
|